Bir zamanlar, geniş ve masmavi bir denizde, herkesin dostça yaşadığı bir kıyı kasabası vardı. Bu denizin tam ortasında, büyük bir deniz feneri bulunuyordu. Deniz feneri, karanlık gecelerde gemilere yol gösterir, deniz canlılarının da güvenli bir şekilde yollarını bulmasına yardımcı olurdu.
Deniz fenerine yakın bir bölgede, ışığı çok seven küçük bir yunus yaşardı. Bu yunusun adı Mavi’ydi. Mavi, hızlı yüzmeyi ve suyun üstünde sıçrayarak oynamayı çok severdi. Her gün deniz fenerine yaklaşıp ışığın parlaklığını izlemek ona büyük bir mutluluk verirdi.
Bir gün, Mavi denizde dolaşırken bir kaplumbağanın yavaş yavaş yüzdüğünü fark etti. Kaplumbağa, kabuğu yosunlarla kaplanmış, yaşlı bir deniz sakiniydi. Adı Kabuş’tu. Kabuş, genelde sakin sularda yüzmeyi severdi, ama bugün biraz üzgündü. Mavi, hemen yanına gidip nazikçe sordu:
“Merhaba, Kabuş! Neden bu kadar üzgünsün?”
Kabuş derin bir nefes aldı. “Bir fırtına sırasında yosunlarla kaplı eski yuva taşımı kaybettim. O taş benim için çok önemliydi. Şimdi kendimi kaybolmuş gibi hissediyorum,” dedi.
Mavi, Kabuş’un bu duruma çok üzüldüğünü gördü ve ona yardım etmeye karar verdi. “Endişelenme, Kabuş! O taşı birlikte bulabiliriz,” dedi.
Dostluk Başlıyor
Mavi ve Kabuş, birlikte denizin derinliklerinde taşın izini sürmeye başladılar. Mavi, denizin hızlıca her köşesini araştırabiliyor, Kabuş ise geçmişte yuvasını yaptığı yerleri dikkatlice tarıyordu. Yavaş ama kararlı bir şekilde çalıştılar.
Bir gün, büyük bir mağaranın önüne geldiler. Mağara karanlıktı ve içine girmek cesaret istiyordu. Kabuş biraz tereddüt etti. “Mavi, içerisi çok karanlık. Belki taşım buradadır, ama ya kaybolursak?” dedi.
Mavi cesurca gülümsedi. “Ben buradayım, Kabuş. Birlikte olduğumuz sürece kaybolmayız. Deniz fenerinin ışığı bizim yolumuzu bulmamıza yardım eder,” dedi.
Bu sözler Kabuş’u cesaretlendirdi. İkisi birlikte mağaraya girdiler. İçeride kayaların arasında birçok şey buldular; eski midye kabukları, deniz yıldızları ve hatta kırılmış bir gemi enkazı! Ancak Kabuş’un taşı hâlâ ortalarda yoktu.
Büyük Fedakârlık
Tam umutlarını kaybedecekleri sırada, mağaranın en derin köşesinde ışıldayan bir şey fark ettiler. Kabuş’un taşı oradaydı! Ancak taş, sıkışmış bir kayalığın altındaydı. Onu çıkarmak çok zordu.
Mavi, “Taşı kurtarmalıyız, Kabuş. Bu senin için önemli,” dedi ve kayaya doğru tüm gücüyle yüzmeye başladı. Mavi, kayayı yerinden oynatmaya çalışırken çok yoruldu, ama pes etmedi. Sonunda kayanın altındaki taş serbest kaldı ve Kabuş, yuva taşına kavuştu.
“Teşekkür ederim, Mavi! Sen olmasaydın asla bulamazdım,” dedi Kabuş mutlulukla.
Deniz Feneri’nin Işığı
O gece, deniz fenerinin ışığı gökyüzüne yükselirken Mavi ve Kabuş denizin yüzeyine çıktılar. Kabuş, yuva taşını güvenli bir yere yerleştirdi ve Mavi’ye döndü.
“Mavi, bu dostluğun ışığı deniz feneri kadar parlak. Bana yalnız olmadığımı hissettirdin,” dedi.
Mavi gülümseyerek, “Dostlar birbirine yardım eder. Senin mutluluğun benim mutluluğumdur,” diye yanıtladı.
O günden sonra, Mavi ve Kabuş, denizin en güzel dostluğu olarak anıldılar. Deniz fenerinin ışığı, yalnızca gemilere değil, onların dostluğuna da ilham kaynağı oldu.
Diğer İçerikler
Orman Festivali: Minik Sincap’ın Büyük Fedakârlığı
