Bir zamanlar, yeşil ağaçlarla dolu kocaman bir ormanda Ayıcık ve Tavşan adında iki arkadaş yaşardı. Ayıcık iri ve güçlüydü, ama kalbi yumuşacık ve sevgi doluydu. Tavşan ise küçük, sevimli ve zeki bir canlıydı. İkisi de oyun oynamayı ve ormanın lezzetli meyvelerini toplamayı çok severdi.
Bir gün, ormana uzun süredir yağmur yağmadı ve yiyecek bulmak iyice zorlaştı. Ağaçlar kurumaya, meyveler azalmaya başladı. Ayıcık ve Tavşan günlerce yiyecek aradı, ama buldukları şeyler neredeyse hiç yeterli değildi.
Ayıcık bir sabah erkenden uyanıp ormanın uzak köşelerine gitmeye karar verdi. Uzun bir yürüyüşün sonunda, güneşin parladığı bir açıklıkta, dalları meyvelerle dolu kocaman bir ağaç buldu. Çok mutlu oldu! Sepetini doldurduktan sonra mağarasına geri döndü.
Tam yemeğini yemeye hazırlanırken Tavşan aklına geldi. “Acaba Tavşan bir şeyler bulabildi mi?” diye düşündü. Tavşan, yiyecek bulamamışsa aç kalacaktı. Ayıcık, sepete bir daha baktı ve içinden bir karar verdi: “Bu meyveleri onunla paylaşmalıyım. Arkadaşlık bunu gerektirir.”
Hemen Tavşan’ın yuvasına doğru yola çıktı. Tavşan, onu görünce gözlerine inanamadı. “Ayıcık! Bu kadar çok yiyeceği nereden buldun?” diye sordu heyecanla.
Ayıcık gülümseyerek, “Ormanın uzak bir köşesinde buldum. Ama bunların hepsini tek başıma yemek istemem. Birlikte paylaşmalıyız,” dedi.
O gün Ayıcık ve Tavşan bir araya oturup meyveleri birlikte yedi. Tavşan, Ayıcık’ın yaptığı bu fedakârlığı asla unutmadı. O günden sonra, ormanda ne bulsalar her zaman paylaştılar.
Bu güzel dostluk, sadece Ayıcık ve Tavşan’ı değil, tüm ormanı mutlu etti. Orman sakinleri paylaşmanın gücünü onlardan öğrenerek, birlikte daha mutlu bir hayat sürmeye başladılar.
Diğer İçerikler
